خیلی از اتفاقات مزخرف زندگی ناخواسته هستند. مثلا همین بچه آخر شدن. هیچ کس تصمیم نداشته بچه آخر باشه ولی شده دیگه. همین خود من؛ اصلا کسی ازم نپرسید میخوای به دنیا بیای یا نه. نپرسید میخوای چندمی باشی وگرنه عمرا اینی بودم که هستم.

تازه ملت فک میکنن خیلی اکازیونه موقعیت بچه آخر. ولی قضیه مرغ همسایه است.

ما طفیلی هایی هستیم که کمترین اختیار رو دارن. دیرتر از بقیه به رسمیت شناخته میشن. چون والدین نمیخوان قبول کنن که بزرگ شدیم. ته تغاری تا ابد. همیشه باید نقش بچه آخری رو بازی کنیم. آخه هزینه عوض کردن نقشمون زیاده. مثلا شکستن دل مامان. که خب نمی ارزه. 

پ.ن. این غرغرا واسه اینه که نمیخوام امشب برم اون مهمونی کذایی. ولی من اختیار زندگیمو ندارم حتی در این حد. پس باید برم :|

بارالها، خالق دراپ باکس را در لوکس ترین جای فول آپشن بهشت قرار ده.

همه چیز در حال خوب با حال بد فرق داره. مثل همین اتاق خالی خوابگاه که یک روزی مایه عذابم بود. الان ولی ، چای دم کرده ام. در حین دم کشیدن وبلاگ میخونم. یکی دو جا که کار دارم زنگ میزنم که جواب هم نمی دهند! مهم هم نیست البته.

مفتخریم اعلام کنیم که چالش گودریدز خود را به پایان رساندیم. البته تعداد کتب را اعلام نمی کنیم چون یک مقداری ضایع است :دی

فرازی چند از آخرین کتاب، "میرا"

در این بحبوحه بی پولی رفتم یک عدد لاک به قیمتی گزاف خریدم؛ چون فک می‌کردم حالم خوب می‌شه با این کار. و بهتر هم شد خدایی!

اگه وقتی وارد اتاق می‌شی به حاضرین سلام نکنی، بیشتر از اینکه مغرور به نظر بیای، گاو جلوه می‌کنی!

وقتی این وبلاگ رو شروع کردم قرار بود حرفای خوبی بزنم، حرفای تازه.

ولی اگر بدونید این روزا چقدر بی حوصله‌ام... چقدررر بی‌حوصله...

من چت کردم رو این آهنگ.

هیچ کس مستحق زندگی تو خوابگاه نیست. 

خدایا میشه کمک کنی زودتر خلاص شم؟

پ. ن. باز روز اول خوابگاه بعد از تعطیلات و بغض و لیست کردن تعطیلات پیش رو...

بعدا نوشت: مثل همیشه روز اول رو به علافی سپری میکنم. حتی حوصله چیدن وسایل رو هم ندارم. به سه نفر پی ام دادم و هیچکدوم هنوز جواب ندادن. دارم خودمو با وبلاگ خونی کور میکنم :(

و خداوند فامیل را آفرید تا در هر دیدار خنجری به قلب ما فرو کند :|